در آستانه پایان ماه مبارک رمضان سوال بسیار خوبی طرح کردید. در تراث دینی بر نگهداری عمل  تاکید زیادی داریم؛ یعنی کسانی کار خیری انجام می دهند اما متاسفانه آن را دست می دهند و آثار عمل خیر از بین می رود. چیزی که عمل خیر را تباه می کند، گناه و معصیت است؛ گاهی گناه، عمل خیر را می خورد همان طوری که آتش هیزم را می خورد و می بلعد.

علمای اخلاق می گویند کسی که می خواهد عمل خیر خود را نگه دارد، باید سه کار انجام دهد. اول: مراقبت در روز، یعنی انسان زبان، اندیشه، چشم، دست و پای خود را کنترل کند و مرتکب نگاه نشود. لذا مراقبت در روز از ارتکاب گناه مهم است. دوم محاسبه در شب، یعنی انسان مومن شب وقتی که می خواهد بخوابد، حساب کند بیست و چهار ساعت از عمرم گذشت، من چه کردم؟ کار نیک و کار بد من چه بود؟ انسان اگر کار نیک کرده، تصمیم بگیرد که دوباره آن را انجام دهد، اگر کار بد کرده استغفار و توبه کند. در روایات آمده است اگر کسی مرتکب خلافی شد و شب توبه کرد، خداوند به فرشتگان می فرماید گناه را در حساب عملش ننویسید. سوم: تفکر است؛ پیامبر(ص) فرمود یک لحظه تفکر از یک سال عبادت بالاتر است. تفکر بسیار مهم است و اگر کسی اهل فکر و تحمل باشد، کار نیکی که در رمضان انجام داده است را به باد و آتش نمی سپارد.

بنابراین مراقبت در روز، محاسبه در شب، و تفکر در روز و شب، برای نگهداری کار خیری که انسان مؤمن کرده، موثر است.

نشانه اش این است که انسان گناه نکند، اگر دید ترمز و ضمانتی پیدا کرده و گناهی که قبلاً به راحتی انجام می داده، اکنون انجام نمی دهد، حرف ناشایستی که می زد، دیگر نمی زند؛ یا قضاوت نامناسبی که می کرد اکنون انجام نمی دهد، نشانه قبولی اعمال اوست.

سوره یاسین را هر روز بخوانند و به حضرت زهرا(س) هدیه کنند، بسیار خوب است.