تفسیر قرآن و هرمنوتیک - در قرائت سنتی از متون فرض می‌شود که متکلم مرادی دارد (واقع) این مراد واحد است و قابل دریافت، لکن گاه فهمنده خطا می‌کند و گاه صواب. اینجا است که باید از اصول عقلا در مفاهمه کمک گرفت( اصول فقه همین است) البته ممکن است متکلمی از بنای خاصّ هم خبر دهد مثل: منه آیات محکمات و اخر متشابهات) که محترم است و باید آن بنا معیار باشد.
شلایر ماخر عنصری را در تفسیر متن اضافه کرد که از آن به (تفسیر روان شناختی ماتن) یاد می‌کند. این اضافه در واقع مورد قبول قرائت سنتی هم هست و چیز اضافه‌ای نیست.
در مقابل این همه، هرمنوتیک فلسفی از تفسیر متن را داریم که می‌گوید ما در تفسیر متن:
1. با واقعیتی مواجه نیستیم (شبیه مصوبه در فقه)
2. فهمنده به متن معنا می‌دهد.
3. به تعداد فهمنده معنا داریم.
4. معرفت ثابت نیست و نسبی است.
5. پلورالیزم و تکثر در معرفت داریم.
این رفتار در تفکر مفسران منسوب به اسلام به وفور دیده می‌شود.
مثال هایی در این باره زده شد.

نکته‌ای روش شناسانه
ادعای ظهور در عموم یا در اطلاق با تقدم طلب نسبت به بعضی از افراد نفیا یا اثباتا به طور مطلق صحیح نیست.
موارد متفاوت است.
یکسان انگاری عام و مطلق که در فرمایش مرحوم نراقی و ناقد بود صحیح نیست.
شمول اوفوا بالعقود نسبت به عقود نوپیدا قطعی است.
پاسخ به موانع شش گانه‌ای که مخالفان شمول مطرح کرده‌اند
ارشادی و مولوی قسیم هم نیستند.
قدر متیقن در مقام تخاطب غیر از قدر متیقن در اراده است و ...

طرح نظرات مخالف شمول آیه در افراد نوپیدا

بحث چهرم؛وضعیت آیه نسبت به افراد نو پیدا