بسم الله الرحمن الرحیم

جناب آقای عطاءالله مهاجرانی اخیرا در یادداشتی به نقد سخنانی که در باب یکی از کرامات امام حسن عسگری ع پیشتر توسط آیت الله العظمی وحید خراسانی ایراد شده بود، نشسته  و با تعابیری که برخی از آنها فاقد آداب مواجهه با مقام مرجعیت بود، ایشان را از تنزل دادن آموزه های دینی در حد «جادو و جنبل» نهی کرده است. 

سخن اینجانب با جناب مهاجرانی از قرائت نخستین صفحات قرآن کریم آغاز می شود که غیب باوری (یؤمنون بالغیب) را در شمار اوصاف پرواپیشگان برشمرده است. 

   خداوندی که آقای مهاجرانی نگران تنزل یافتن دین او شده است، در کتاب آسمانی خود ایمان به غیب را ابتدا به صورت نظری تعلیم داده و آنگاه با نقل وقایعی به تعمیق این ایمان در جان پیروان خود پرداخته و بدین منظور  پیروان قرآن را عملا به تماشای وقایعی نشانده که در آن وقایع گاه شتری زیبا از دل صخره‌ای خارج می‌شود، گاه مردی برای صد سال می‌میرد زنده می‌شود و می‌بیند که حمارش مرده و پوسیده شده است، گاه نوزاد یک‌روزه‌ای در گهواره پیامبری می‌کند و وحی الاهی را ابلاغ می‌کند، گاه مکّاری دروغگو با قبضه‌ای از خاک پای یک فرشته  که در اختیار دارد گوساله‌ای زرین می‌سازد و گوساله‌پرستی رواج می‌دهد و گاه...! 

      گویا ایمان به غیب آنقدر برای خداوند مهم بوده که به صِرف توصیه بسنده نفرموده بلکه با ارائه نمونه‌هایی فراوان می‌خواهد چشم مادی‌زده انسان را با مشاهده مکرر این وقایع عملاً از کوته‌بینی مادی‌زده نجات بدهد و با جمال غیب آشنا کند. 

 درست است که اسلام عزیز ما را به ساده‌انگاری امر غیب و زودباوری در آن سوق نداده اما بالأخره جناب مهاجرانی اگر بخواهد نقل کرامات اهل بیت علیهم السلام را ـ‌آن هم وقتی توسط یک مرجع تقلید (نه یک عام نادان پریشان روزگار) انتخاب شده باشدـ جادو و جنبل بنامد باید تکلیف خود را با نقل این همه واقعه غیبی در قرآن روشن کند.

 نکند جناب مهاجرانی که خود روزگاری با نوشتن کتاب «نقد توطئه آیات شیطانی» به مصاف یک مسلمان‌نما رفته بود تا از ساحت قرآن کریم دفاع کند، به سرنوشت سراحمدخان هندی دچار شود که غیبیّات قرآن را با مادی‌نگری تاویل برد!

ابوالقاسم علیدوست 

حوزه  علمیه قم