روزهای پر از ابهام و سؤال بر عموم ملتِ با ظرفیت و مظلوم افغانستان و سیاه و خونین، بر شیعیان پاک آن دیار کهن می گذرد. از جمله شواهد آن، حادثه انفجار در «مسجد جامع قندوز»در روز جمعه اول ربیع الاول و در «مسجد فاطمیه قندهار» در جمعه هشتم ربیع الاول است.

بدون تردید آسیب دیدگان این دو حادثه، از پاکترین بندگان خداوند بزرگ بودند. در پرونده ایشان نه تجاوز است و نه غارت؛ نه قتل است و نه سرقت؛ جرم ایشان در منطقِ بدویانِ وحشی و تربیت شدگانِ سازمان های جاسوسی استکبار از یک سو و مدارس خشونت پرور کشورهای اطراف در دیگر سو، تبعیت از اسلام و اطاعت از قرآن کریم و اهل بیت رسول خدا ـــ صلی الله علیه و آله ـــ (آن گونه که در حدیث مسلّم ثقلین مقرر است) بود.

باید شکایت از عاملان جاهل و فاسد این حوادث را نزد خداوند بزرگ برد و عاجزانه گفت:«این المنصور علی من اعتدی علیهم و افتری، این الطالب بدم المقتولین بقندوز و قندهار و بغداد و غیرها». و انشاالله - تبارک و تعالی - آن روز قریب است. به عنوان یک مسلمان دردمند، داغدار و صاحب دغدغه و به بهانه این حوادث تلخ، نکاتی را متذکر می‌شوم:

1. نباید شک کرد که سهم بزرگی از این وقایع، متوجه سران استکبار از آمریکا، اسرائیل ، ارتجاع منطقه و سازمان‌های جاسوسی منطقه و فرامنطقه است.

لکن با تاکید باید گفت: مساهمه این قومِ منفعت طلب در این حوادث، نباید کد ناقص داد، صاحبان سهام بزرگ دیگر را در حاشیه برد و نقش پلید آن ها را نادیده گرفت. متاسفانه در داوری‌ها، گاه این غفلت ناموجه - که عامل آن گاه جهالت و سفاهت سیاسی است - رخ داده است. چه کسی است که نقش مدرسه نماهایی موسوم به مدارس علمی برخی کشورها را که در گفتگو و گفتمان بیشتر به غارهای آغازین زندگی بشر شبیه است و در آن‌ها چیزی جز آموزش تکفیر و تفسیق، طرد و تشر، و استفاده از تیر و تبر نیست، نادیده بگیرد؟!

در این به اصطلاح حوزه‌ها است که منتظرانِ در صف انتحار، تربیت می‌شوند و می‌شود آن چه نباید صورت گیرد.اگر به خروجی این مدرسه‌نماها توجه نشود، گاه تفکیک هایی صورت می گیرد که غیر قابل دفاع، به شدت خسارت بار و برای کشور خطر است.

2. با حوادثی که گذشت، کسانی که امروز قدرت را در افغانستان در دست دارند در آزمونی سخت قرار دارند. بی تردید بهانه ناتوانی از پیشگیری از این حوادث و عجز از پیگیری و مجازات عاملان این گونه جنایات، توجیهی جز حداقل رضایت این قوم، با کرده‌های آن وحشیانِ پلشت ندارد.

3. بی تردید انتظار محکومیت و اقدام عملی در پیشگیری از این حوادث، از قدرت های بزرگ، سازمان های بین المللی و اربابان خرفت ارتجاع بیجاست؛ لکن انتظار از وجدان‌های آزاد به ویژه عالمانِ ادیان و اسلام، انتظاری طبیعی است و سکوت در این باره قابل توجیه نیست.

4. گرچه این حوادث، به قدری تلخ و ناگوار است که ممکن است برخی رفتارهای تنش زا را با خود به بار آورد ،لکن شیعیان فهیم و داغدار و مظلوم افغانستان باید مواظب حرکت های احتمالی باشند که به نفع دشمنان شیعه و افغانستان، داعش و پیراداعشی ها است و از آن رفتارها فاصله بگیرند.

چنان که باید در اطراف صاحبان کنونی قدرت در افغانستان و تصمیم در مورد آن ها تاملات جدی داشت و آن ها را در این آزمون آزمود!