هیچ مقامی حق ندارد از اصل عقلی، اسلامی و اخلاقی شفافیت عبور کند، شفافیت و یا تلاش در راستای شفافیت، وظیفه حکومت و حق مردم است.

ما در اسلام دو اصل مهم داریم که البته اختصاص به اسلام هم ندارد، یعنی همه عقلای عالم آن را درک می‌کنند، ‌هر چند در اسلام مورد تأکید ویژه قرار گرفته است.

این مسئله در فرهنگ اسلام تا جایی پیش می‌رود که «حمل فعل مسلمان بر صحت» در مسئولان جای خود را به اصل دیگر می‌دهد، لذا امیرالمؤمنین (ع) در نامه‌ای که دارند، می‌فرمایند: نسبت به کارگزاران ناظرانی را قرار بده. این مسئله برای حاصل شدن شفافیت است، معتقدیم شفافیت اختصاص به آرای نمایندگان هم ندارد، بلکه همه مسئولان و دستگاه‌های کشور باید شفاف باشند.

همه مسئولان باید در فعالیت‌های خود شفاف باشند و هیچ مقامی حق ندارد از این اصل عقلی، اسلامی و اخلاقی عبور کند، تلاش در راستای شفافیت فعالیت مسئولان وظیفه حکومت و حق مردم است.

اقناع مردم نیز وظیفه حاکمیت و هم حق مردم است، ما در روایات داریم که وقتی در قیامت مجرم را احضار می‌کنند، با اینکه آثار جرم در او مشهود است، ولی محاکمه می‌شود، حتی به خداوند متعال عرض می‌کند که اینها مأموران تو هستند که دارند به ضرر من شهادت می‌دهند، در اینجا است که دست و پا و چشم و گوش شهادت می‌دهند.

در صحنه قیامت که یک طرف خدای متعال و همه چیز عیان و آشکار است، محاکمه صورت می‌گیرد و حق دفاع در دادگاه الهی وجود دارد، ولو اینکه دفاع ناموجه باشد، اما ما می‌بینیم در فعالیت‌هایی که برخی اوقات در کشور صورت می‌گیرد، می‌گویند: ما وظیفه خود را انجام داده‌ایم و اصلاً هم وظیفه نداریم مردم را قانع کنیم که این مسئله حکایت از فاصله داشتن گفتمان‌ها در جامعه نسبت به فرهنگ اسلامی دارد، مجدد تأکید می‌کنم که این موارد فقط اسلامی نیست، بلکه مورد درک عقلا است.

بنابراین ما دو اصل داریم، یکی اصل شفافیت همه فعالیت‌های مسئولان نظام و دوم، اقناع مردم که تکلیف کارگزارن و حق مردم است، در اینجا تأکید می‌کنم که ما هیچ حاشیه امنی نداریم، در درازمدت شفافیت هیچ استثنایی ندارد و شما برخی اوقات در برخی کشورها مشاهده می‌کنید که بعد از مثلا ۴۰ سال اسناد محرمانه را منتشر می‌کنند، معنی این عمل یعنی در درازمدت هیچ کس استثنا قائل نیست، اما در کوتاه‌مدت ممکن است استثنائاتی داشته باشیم که آن هم باید قانون شفاف محدوده آن را مشخص کند.

نمی‌شود استثنائات را در یک قانون غیرشفاف مشخص کرد، یا اصلاً عدم شفافیت را در یک نهاد تبدیل به یک رویه کرد، وقتی شفافیت کنار می‌رود، مفاسد اوج می‌گیرد، امید مردم از بین می‌رود، ‌مشارکت مردم پایین می‌آید و اخبار از کانال‌های غیررسمی و بی‌اعتبار منتشر می شود، در کشور ما هم که سیاست با دین آمیخته شده، در صورت نبودن شفافیت، دینداری مردم آسیب می‌بیند.

وقتی عدم شفافیت رویه و اصل می‌شود، مفاسد بروز می‌کند، بر این اساس معتقدم هیچ فرهیخته‌ صاحب‌نظر و دلسوزی برای کشور، نظام و انقلاب نمی‌توان پیدا کرد که نبود شفافیت کافی و اقناع نشدن مردم را به عنوان دو اصل مورد توجه قرار ندهد و هر کس می‌خواهد صالحانه صحبت کند می‌گوید که این دو مشکل وجود دارد و باید رفع شود.

اکنون شما مشاهده می‌کنید که با وجود فضای مجازی، نمی‌توان هیچ چیز را پنهان کرد، وقتی خودِ صاحب قضیه توضیح ندهد، مردم بالاخره سؤال می‌کنند و با تحکم مسئله از بین نمی‌رود.