header

خارج اصول فقه - دور دوم (1400-1401) - جلسه 18

به مناسبت میلاد امام عسکری علیه السلام
وای آیة اعظم من حجة الله علی خلقه و امینه فی بلاده و شهیده علی عباده
توضیح حدیث شریف
عصر امام علیه السلام عصر اختناق و حبس شدید
عصر تضارب آرا
عصر امواج ضلال و نشر شبهه
فعالیت ها و آثار وجودی امام
تربیت بیش از صد شاگرد
توسعه سازمان وکالت در جهان اسلام
ایجاد نهضت علمی
آماده سازی فضا برای عصر غیبت
اشاره به مسائلی که در اطراف سنت و عقل وجود دارد و در اصول قائم از آن بحث نشده است
مثل شئون معصوم
سنت رفتاری پیامبر و ائمه
رابطه معصومین از نظر کلام الواحد یا ...
مسائلی از عقل که در فقه و عقل آمده و در اصول موجود نیست

خارج فقه القضا (1400-1401) - جلسه 30

تفصیلات در مساله
اشکال بر متن نقل شده از تفسیر نمونه
قضاوت معصوم علیه السلام حساب ویژه دارد و نباید با کار غیر معصوم مقایسه شود.
نقد استدلال به در معرض تهمت واقع شدن قاضی برای ردّ عمل به علم قاضی.
رای فقهای عامه در مساله
کثیری از فقهای متقدم عامه بر جواز بوده اند
اجماع از متاخرین ایشان بر عدم جواز
علم شخص در کلام عامه در مقابل علم نوعی نیست
ترسیم حقیقت قضایی و حقیقت واقعی در کلام سنهوری
تعارض حقیقت اول با حقیقت دوم
رفتار شناسی شارع در این باره

تفسیر قرآن کریم(1401-1402) - جلسه 15

تفسیر قرآن کریم(1401-1402)

چند پرسش و پاسخ:
1. فرق الرحمن و الرحیم. حدیث امام صادق علیه السلام: الرحمن اسم خاص بصفة عامة و الرحیم اسم عام بصفة خاصة.
در المیزان آمده: رحمان صیغه مبالغه و دال بر کثرت است و رحیم صفة مشبهه و دال بر بقاء است. لذا مناسب است رحمان دلالت کند بر رحمت کثیر که بر مومن و کافر افاضه می‌شود، و رحیم بر نعمت دائم که بر مومن فرو می‌ریزد.
به نظر می‌رسد: مرحوم طباطبائی ثبوت در صفة مشبهه را به معنای دوام گرفته است که اشتباه است. چنان که رحمان را جازمانه صیغه مبالغه گرفته، در حالی که این نظر قطعی نیست.
به علاوه مساهمه ای که نسبت به رحمان و رحیم صورت گرفته گاه خلاف برخی نصوص به نظر می‌رسد.
نصوصی مانند: الملک یومئذ الحق للرحمن و کان یوماً علی الکافرین عسیراً.(26 فرقان)
یا رحمان الدنیا و الآخرة و رحیمهما(امام سجاد علیه السلام)
اصولا خداوند برای همگان در همه جا و همه زمان ها رحمت است.فتامل
2. رحمت از انفعال و تاثر صاحب رحمت حکایت می‌کند و این فرآیند در خداوند نیست، پس باید رحمت را در خداوند به حقیقت نهایی اش که افاضه و اعطاء به غیر است، تفسیر شود. در دیگر صفات هم باید نسبت به خداوند بومی سازی صورت گیرد.
3. محدوده رحمانیت و رحیمیت خداوند و اتباط این دو وصف با حکمت و عدالت الهی و مساله خلود.....