(اصلاحیه: به اشتباه اول صوت جلسه 64، 63 گفته شده)
نقد کلام محقق حکیم: تقلید امر قصدی نیست تا به شخص خاص تخصیص بخورد و گفته شود در صورت موافقت غیر اعلم با اعلم از غیر اعلم می شود تقلید کرد.
(ثمره این نظر در مساله 8 گذشت)
کلام محقق خویی:
1. در شبهه موضوعیه: اعتبار اعلمیت مطلقه مقطوع العدم اما اعتبار اعلمیت نسبی مشهور قائل به اعتبار آن هستند لکن تحقیق عدم آن است به دلیل صحیحه ابو خدیجه بدون این که مخصص یا مقیدی آن را تحدید کند.
2. در شبهات حکمیه واجب است متخاصمین به مقلَّد خود مراجعه کنند اگر مقلد هستند و اگر هر دو مجتهد بودند به غیر اعلم نیز می توانند مراجعه کنند به دلیل اطلاق معتبره ابو خدیجه و اگر یکی مجتهد و دیگری مقلّد بود...
اقول: نسبت دادن اعتبار اعلمیت حتی در دعوای موضوعی به مشهور شاید مثبتی نداشته باشد لذا خود ایشان نیز فرمود: منسوب به اشهر یا مشهور چنین است.

تفاوت مساله گستره شریعت با خلو واقعه از حکم
تفاوت با اباحه حکم نیست بلکه عدم الحکم است چون قائل به نفی حکم در موارد اباحه تنها در مباحات می گوید لکن به نوعی عدم آن را به شارع نسبت می دهد در حالی که قائل به عدم شمول در گستره شریعت فراتر از این موارد را نفی می کند.
آراء در مساله:
1. شمول که مشهور است. اباحه را نیز حکم می گیرد.
2. شمول هر چند اباحه را حکم نمی گیرد
3. عدم شمول با قول به منطقة الفراغ و منطقة العفو و ما لانص فیه (کلام محقق نایینی) لکن از رسالت شارع خارج نمی بیند.
4. اصولا از رسالت شارع خارج می بیند.
فقه و مصلحت ص 195 الی 224