فقه العروة- اجتهاد، تقلید، مرجعیت و زعامت (1404-1405) - جلسه
تحقیق در مساله 62
1. لزوم حذف بخش اول مساله چون تکرار مساله 8 است.
2. ذیل مساله باید مقید شود به الّا اذا کان المیت اعلم اگر در فرض مساله 62 نیز نظرش به احتیاط در تقلید اعلم باشد.
3. حذف احتیاط در آخر مساله چون ما استحباب در احتیاط نداریم.
بعلاوه احتیاط در جمع بین رأیین است نه رجوع به حیّ!
4. لزوم مثل حذف رساله از متن چون اعتباری به آن نیست.
اقتراح مرتبط با مساله 62 مطابق نظریه تحقیق
مساله 63: فی احتیاطات الاعلم اذا لم یکن له فتوی یتخیر بین العمل بها و الرجوع الی فالاعلم فالاعلم
تکرار مساله 14 و 60 فلاوجه للتکرار
مرادش از احتیاط نیز احتیاط وجوبی است به قرینه خود مساله و مساله 64 البته توضیحی دارد که در مساله 14 نبود.
فقه العروة- اجتهاد، تقلید، مرجعیت و زعامت (1404-1405) - جلسه
درس اخلاق - ادامه شرح خطبه متقین(همام)
منطقهم الصواب - اسباب منطق باطل و خطا
1. انگیزه های فاسد نفسانی مانند حسادت،حقارت و...
2. انگیزه های ایدئولوژیک و مقدس نما
برخورد بصریون شیعه با یونس بن عبدالرحمن!
ادامه نکات تبیینی در ارتباط با مساله 62
تعلیقه ها:
بر جزء اول مساله 62 تکرار تعلیقه ها بر مساله 8 است.
و بخشی از تعلیقه ها بر جزء دوم مساله تکرار تعلیقه های مساله 12 است.
و برخی جدید مینماید. مانند: تعلیقه بر جزء دوم به...
اخذ به احتیاط تقلید نیست...
فقه العروة- اجتهاد، تقلید، مرجعیت و زعامت (1404-1405) - جلسه
توضیحات و تنبیهات مساله 62
1. جزیی از مساله تکرار مساله 8است. با قدری تفاوت
2. در مساله 8 مجتهد معین دارد و عدم اعتبار آن در مساله 12 گذشت.
3. ناسازگاری اطلاق مساله 12 و مساله 62 که یکی باید تخصیص بخورد.
4. برخی ردود و اشکالات در مسائل گذشته مانند:
الف. اعتبار به لفظ تقلید نیست
ب. تفسیر تقلید کار فقیه نیست
ج. ترکیز بر مرجعیت علمی شده است
فقه العروة- اجتهاد، تقلید، مرجعیت و زعامت (1404-1405) - جلسه
ادامه تحقیق در اطراف مساله 61
2. مساله از نص خاص خالی است.
3. مساله تقلیدی است و لو در اطراف مساله تقلید است که تقلیدی نیست.
4. جناب سید مخاطب خود را مقلدان خودش و مجتهدان و محققان فرض نموده یا توده مردم غیر ایشان را.
در فرض اول متن او قابل دفاع است لکن این فرض خلاف ظاهر است.
در فرض دوم متن حاضر نا صحیح است.
اقتراحات سه گانه:
1. بر مبنای این که مخاطبان مقلدان خود ایشان هستند و نظر خود - که واقع می پندارند- را میگویند.
2. نظر به عامه مکلفان دارند.