جلسه دوازدهم (36)
برخی مسئول را در حکومت اسلامی امام و حاکم میدانند و قوای سه گانه را از معاونان و ایادی او میدانند.
در نتیجه مثل نمایندگان مجلس، نمایندگان مردم نیستند بلکه نماینده حاکم هستند.
از دو گانه مقبولیت و مشروعیت به سه گانه صلاحیت (و مشروعیت) بالقوه، مشروعیت بالفعل و مقبولیت
بالفعل شدن صلاحیت حاکم با انتخاب مردم
تمسک به حدیث سلطنت برای اعتبار رای مردم تمسک به عام در شبهه مصداقی مخصص است. یا شبهه مصداقی خود عام است.

فقه سیاسی - 12 دی ماه 97

حکم حکومتی و فتوای سیاسی اجتماعی
افتراقات و اشتراکات
از موارد لزوم اهتمام، تفکیک صحیح حکم حکومی از فتوا در متون و ادله مبین حکم الهی و ولایی در نصوص دینی است
گرچه در موارد زیادی گسست مزبور واضح است
اما گاه امر مشتبه میشود
مثلا در بیان میرزا به دلیل عدم انشای حکم از طرف میرزا بیان ایشان را باید یک فتوا دانست
در حالی که به دلیل عهده دار شدن تطبیق و استعمال کلمه الیوم، زمینه توهم حکم حکومتی دانستن به وجود آمده است
این توهم اشتباه است
همچنین در حدیث پیامبر اکرم صلی الله علیه آله: من احیا عرضا میتة فهی له همین دو احتمال داده شده است

بیان روایات مورد استفاده برای حرمت تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت
روایت فضل کاتب ، عبیدی، نهج البلاغه و از این قبیل
به نظر میرسد این روایات نفیا و اثباتا ناظر به تشکیل حکومت نیست
بیشتر در راستای جهت دهی به یک اندیشه صحیح نسبت به مهدویت است
قسم چهارم از روایات
روایاتی که دلالت دارند هر صاحب پرچمی قبل از ظهور حضرت، طاغوت است
مانند روایت ابو بصیر و غیره