در بیان طرق اثبات توصلی یا تعبدی بودن و تحلیل آن ها
1. استظهار توصلیة از اطلاق ماده صیغه(امر اول)
به نظر محقق خراسانی ممکن نیست چون قید بعد از تعلق امر می‌آید پس نمی‌تواند در متعلق امر لحاظ شود تا از عدم لحاظ آن اطلاق گیری شود.
2. توصلیت از طریق اطلاق مقامی با کمک اصل یا اقتضای عقل ممکن است، لکن اطلاق مقامی مثبت توصلیت نیست.
3. اصالة اشتغال اقتضای تعبدیت دارد. یعنی به حکم اثبات تعبدیت است. با این که مورد، از موارد دوران امر بین اقل و اکثر ارتباطی است لکن برائت از قید اعتبار قصد قربت جاری نمی‌شود بلکه عقل استقلال به لزوم خروج از عهده (با اتیان عمل متقرباً الی الله تعالی) دارد.

متن درسی
مقصد اول اصول فقه بعد از اتمام مقدمات اصول فقه
سال چهارم دور دوم

مرسوم در اشتراک لفظی
الحق وقوع الاشتراک للنقل و التبادر و...
آراء در مساله از امکان، وقوع بلکه ضرورت تا امتناع مطلق و امتناع نسبت به قرآن داریم.
دلیل هر کدام از آراء - الحق هو الامکان و الوقوع
کلام محقق خویی در مساله: وی چون وضع را تعهد مستعمل می‌داند و دو تعهد مستقل و منحصر را غیر قابل جمع می‌داند، اشتراک را به معنای معروف آن نامیّسر می‌بیند و آن را در قالب وضع عام و موضوع له خاص تصور می‌کند.
نقد کلام محقق خویی و تهافت دو مبنای ایشان در تفسیر وضع.
طریفه: از موارد مغفول اشتراک لفظی مثل لفظ ید و رِجل.

متن درسی روزانه