در بیان طرق اثبات توصلی یا تعبدی بودن و تحلیل آن ها
1. استظهار توصلیة از اطلاق ماده صیغه(امر اول)
به نظر محقق خراسانی ممکن نیست چون قید بعد از تعلق امر می‌آید پس نمی‌تواند در متعلق امر لحاظ شود تا از عدم لحاظ آن اطلاق گیری شود.
2. توصلیت از طریق اطلاق مقامی با کمک اصل یا اقتضای عقل ممکن است، لکن اطلاق مقامی مثبت توصلیت نیست.
3. اصالة اشتغال اقتضای تعبدیت دارد. یعنی به حکم اثبات تعبدیت است. با این که مورد، از موارد دوران امر بین اقل و اکثر ارتباطی است لکن برائت از قید اعتبار قصد قربت جاری نمی‌شود بلکه عقل استقلال به لزوم خروج از عهده (با اتیان عمل متقرباً الی الله تعالی) دارد.

تنبیه هجدهم
اضرار به غیر انسان مومن و بیان برخی از مصادیق اضرار به انسان

لزوم مدیریت اصل 86 قانون اساسی - لزوم ارائه ساز و کار و شیوه اجرایی مناسب برای این اصل - اصل عدم مصونیت در زمان شک - دلیل شرعی اثبات و قبول اصلِ مصونیت و دلیل ردّ آن. بسط مصونیت تنها به دلیل مصلحت ملزم شرعی است. نهاد تشخیص ضرورت بسط کارشناس مصداق و مجتهد است. داشتن دادگاه هایی خاص در ایران و غیر ایران برای رسیدگی به تخلفات برخی از مقامات و اشخاص به معنای مصونیت نیست.

تعیین محل نزاع در مشتق
1. بر حال حقیقت برآینده مجاز و اسناد فی الحال به اعتبار گذشته محل اختلاف.
2. معیار زمان اسناد است نه زمان نطق.
3. اگر سه زمان بود: زمان نطق - زمان استناد و زمان تلبس داخل در نزاع است.
4. مشتق ادبی و صرفی مراد نیست.مشتق قابل حمل بر ذات در منطق نه در نحو مراد است.مثل مصدر،فعل ذات و ذاتی و محمولات بالصمیمه از محل بحث خارج است.
5. مشتق به وصف کونه مفردا مراد نیست که زمان در مشتق ماخوذ باشد. مصحح تلبس و استناد است نه چیز دیگر