در خصوص اسم در باسم الله - رصد کاربست های اسم در قرآن.
1. در اوائل سوره ها برای تبرک بدانیم: اسم در معنای خود استعمال شده است -از سنخ لفظ است -اضافه اش به الله اضافه لامیه است -اسم غیر مسمّی است - در قرآن اسم به این معنا زیاد به کار رفته است مثل آیات 4 مائده و 118و119و121 انعام،25 انعام،8 مزمل و...
2. برای تبرک ندانیم یا تبرک و غیر تبرک و باء را برای سببیت(با نظام علی و معلولی یا تجلّی) و متعلق به افعال عموم یا فعل مناسب می‌توان گفت: اسم همان تجلی و ظهور و سببیت حق تعالی است.اسم در این معنا به خداوند نسبت داده می‌شود اما غیر او است.
وجه اطلاق هم معلوم است چون اسم نشانه است. به قول امام علیه السلام "صفة لموصوف"
در قرآن اسم به این معنا زیاد آمده است مثل 78الرحمن و 24 حشر و...
3. اسم بر اشیاء نه تجلی اشیاء در سوره بقره31 و...
استعمالات واژه "الله" -معنای مشهور آن

اندیشه برداشت حداکثری از قرآن
اندیشه معامله با قرآن چون معامله با سایر متون
اندیشه توجه به قانون اساسی بودن قرآن و اینکه این نگاه موجب نوعی توسع در برداشت از قرآن است
گفتگو از روایت مولا عبد الاعلی آل سام
آیا امسح علیه ادامه استفاده از قرآن است یا نه؟
7. نهاد خاص متولی تفسیر در کشاکش اثبات و نفی
وجود رویه های متفاوت در این پیوند

1. شاید عبارت«یوقنون» اشاره به مرحله عالی علم که علم فعال است، دارد. مانند یقین غسّال به عدم ایذاء مرده و لذا از او نمی‌ترسد.
2. در جایگاه اعتقاد به معاد-به گونه قرآنی و اسلامی آن اختلاف است که از اصول دین است یا نه- اگر از اصول باشد، شخص با اعتقاد به آن وارد اسلام می‌شود و با عدم اعتقاد به آن از اسلام خارج می‌شود.برخی معاد را در کنار توحید و نبوت خاصه از اصول دین می‌دانند و برخی این جایگاه را برای معاد ثابت نمی‌دانند.
3. در گذشته ها هر ضروری را و لو از اصول دین نمی‌دانستند اما انکار آن را موجب خروج از دین می‌پنداشتند لکن فتاوای مشهور کنونی انکار ضروری را به انکار و تکذیب اصول نینجامد، موجب کفر نمی‌دانند.
4. معجز بودن قرآن برای پیامبر صلی الله علیه و آله متوقف بر این نیست که قرآن فرمایش خود ایشان باشد.

اطلاق واژه "اسم" در قرون اولیه اسلام بر غیر آن چه در لغت و عرف رایج بوده است.
امام رضا علیه السلام:(صفة لموصوف)
کلام مرحوم طباطبایی: اسم دو اطلاق دارد:
1. اسم دال بر مسمّا 2. بر ذات مأخوذ به وصفی از اوصاف
اولی اسم الاسم است و دومی مسمّا برای آن است.
(توجیه اسم عین مسمّا است)
همچنین گفته شده: اسم دو اطلاق دارد:
1. اسم بر ذات حق با فرض تجلی و ظهور مطلق
2. اسم بر غیر ذات حق- ذواتی که ظهورات متعین حق می‌باشند.