ادامه تفسیر آیه 114 از سوره مبارکه بقره -حکم ورود کفار و مشرکان (توریست و غیر توریست) به مساجد به بهانه تفسیر اولئک ما کان لهم ان یدخلوها الّا خائفین.
آیا بیان یک تکوین و پدیده ای دائم و آن چه در حکم الله و لوح محفوظ است، می باشد؟
یا بیان یک دستور با توجه به شأن و سبب نزول آیه.
به ویژه با توجه به روایت امام صادق علیه السلام فقد روی عنه علیه السلام :ان المراد بذلک قریش حین منعوا رسول الله صلی الله علیه و آله دخول مکه و المسجد الحرام.
و روی ان رسول الله صلی الله علیه و آله: امر ان ینادی الّا یحجن بعد هذا العام مشرک و لایظنون بالبیت عریان.
ولی به هر حال منع ورود کفار و مشرکان به مساجد و اماکن مقدس از این آیه در نمی‌آید و بالطبع حکم عوارض ثانوی -اقتضای آن هر چه یاشد- مساله دیگری است.
ورود دوباره قرآن به این مساله در آیه 28 سوره توبه انما المشرکون نجس فلایقربوا المسجد الحرام.
فتاوای فقها:
1. عدم جواز ورود مطلقا حتی با اذن مسلمان
2. احتیاط
3. با عدم هتک و رعایت موازین اشکال ندارد.

ضد دو قسم - معنای هر دو واضح است - بنا بر عدمی بودن ترک ضد عام عدمی است برای ضد وجودی - رای صاحب معالم و برخی دیگر که در ضد عام اختلافی در اصل اقتضائ نیست و اختلاف در کیفیت است که تا 5 قول و شاید بیشتر قابل شمارش است.
ولی این کلام صحیح نیست و اصل اقتضاء نیز محل بحث است.
با شفاف نبودن محل نزاع شمارش اقوال و نسبت هر گزاره به شخص مشکل است.
نظیر آن چه در بحث وجوب شرعی مقدمه واجب گذشت.
محکم ترین برهان بر عدم اقتضاء این است که محل بحث اعتبار نهی از طرف شارع برای ضد است و چنین نهی ی وجود ندارد بعد از این که مفهوم وجوب بسیط است و بر فرض ترکب نهی تابع غیر مستقل در انشاء محل بحث نیست.

دانشگاه علوم اسلامی رضوی
فلسفه قواعد فقه جلسه هفتم
فراقاعده
تفاوت فراقاعده با قاعده
فراقاعده بودن عدم عسر و يسر، سهله و سمحه
حنیفیه
انی بعثت بالحنيفية السهلة السمحة
ویژگی های فراقاعده
همراه با کنفرانس دانشجويان

تقسیم واجب به اصلی و تبعی - به هم ریختگی ساختار شکلی کفایة الاصول در این مجال.اصلی و تبعی وصف دلالت و اثبات است یا وصف ثبوت
تعریف اصلی و تبعی بنا بر اتجاه اول ( اشاره به دو تعریف: فهمیدن از خطاب مستقل و از غیر مستقل / فهمیدن از لفظ با قصد متکلم و خلاف آن) بر اساس اتجاه اول اصلی و تبعی در نفسی و غیری جاری است. بنا بر اتجاه دوم: ما کان متعلقا للارادة و الطلب مستقلا و غیر آن.
طبق این تفسیر: واجب نفسی همیشه اصلی است - واجب غیری می تواند اصلی و تبعی باشد.
نظر محقق خراسانی قبول اتجاه دوم است و الّا واجب متصف به هیچ کدام نیست تا دلیلی نیامده باشد، در حالی که چنین نیست.
این بحث ثمره‌ای ندارد فقط می خواستند نوع وجوب مقدمه در حالی که چنین نیست.
این بحث ثمره ای ندارد فقط می خواستند نوع وجوب مقدمه را بیان کنند و الّا قراری در این اصطلاح ندارد.
اموری که محقق خراسانی با عنوان امر رابع و غیر آن مطرح می کند:
1. ان وجوب المقدمه بناء علی الملازمه یتبع فی الاطلاق و الاشتراط وجوب ذی المقدمه
2. هل یعتبر فی وقوعها علی صفة الوجوب ان یکون الاتیان بها بداعی التوصل بها الی ذی المقدمة؟ یا بالاتر: ذی المقدمة مترتب بشود. الظاهر عدم الاعتبار
3. قصد توصل لازم است در صدق امتثال